Hoofdstuk 8 – Week 1, Maandag en dinsdag

Op maandagochtend (30/1) dienden we ons te melden bij Joyce van de International Office om allerlei zaken voor de inschrijving te regelen. We hebben hier een tijdje moeten wachten totdat we aan de beurt waren, aangezien een grotere groep Amerikanen net voor ons was gearriveerd. De groep, van 10 man waaronder 9 vrouwelijke en 1 mannelijke student samen met hun Indische professor, waren allemaal farmacie studenten van Findlay University in Ohio, welke 10 dagen op Manipal University aan de farmacie afdeling zouden deelnemen. Al snel had Bas een nummer van de mannelijke student, Dallas, om het over een get-together te hebben. Nadat de Amerikanen afgehandeld waren, waren wij aan de beurt. Er werd een identiteitspas aangemaakt, we kregen een ‘slip’ om het hostel te betalen bij een bank, informatie over de campus en kregen we een simkaart met internet aangeboden. Het was nogal veel papierwerk en duurde aardig lang voordat alles eens geregeld was. Met de gekregen ‘slip’ diende we een ICICI-bank rondom de Tiger Circle (een soort grote rotonde voor de campus met rondom allerlei winkeltjes, naam verkregen doordat er eens in de twee jaar een wilde tijger(!!) loopt) en daar in cash te betalen bij een van balies. Het bedrag dat we moesten betalen was 27.200 rupees, wat op ongeveer 350 euro uitkomt. Mijn portemonnee heeft er nog nooit zo ongelooflijk dik uitgezien. Ik kreeg de klittenbandjes niet meer aan elkaar. Zo als een bekende rapper, quote Tyga, dan zou zeggen: “My wallet look like a bible”. Nou, amen.

Het was bloedheet, geen idee waar we heen moesten, eindelijk de bank gevonden, eindelijk vooraan in de rij: bleek dat we de ‘slip’ al deels hadden moeten invullen, of we dat even wilde doen en dan weer achteraan wilde sluiten. Na weer wat gedoe was het ons dan gelukt. Met het verkregen bonnetje diende we weer terug te gaan naar Joyce van International Office. Hier hebben we meteen een sportabonnement voor het sportcomplex aangevraagd, waar wederom hetzelfde proces uitgevoerd diende te worden… Later op de middag moesten we nog langs de secretaresse van de dean om hier nog zaken te regelen. Al met al was het veel geregel op de eerste dag. In de avond zijn we, wederom want er is geen kookgelegenheid, uiteten geweest bij een restaurantje waar we verschillende curries gedeeld hebben met paratta en naanbrood. Terugkomend in het hostel was weer de stroom uitgevallen. De stroom valt hier regelmatig uit, minstens 3 keer per dag, waarbij het normaal 30 seconden duurt. Echter was de stroomuitval in de avond van langere duur, rond de 30 minuten. 

Op dinsdag (31/5) hadden we onze eerste ‘echte’ dag in het ziekenhuis. We werden bij de secretaresse van de dean opgehaald en naar onze stageplek gebracht. Ik ga samen met Bas 10 weken lang Oogheelkunde doen. De weg door het ziekenhuis was een complete cultuurshock. Het ziekenhuis zag er viezig en oud uit. Er liepen ongelooflijk veel mensen rond voor een ziekenhuis en in elke gang hing wel een andere, vreemde geur. We liepen door ondergrondse gangetjes via smalle bochtjes. Wat nog het meeste opviel was dat echt iedereen, zelfs de doktoren, met slippers lopen. Bij het betreden van bepaalde kamers moeten de slippers of schoenen uitgedaan worden. Slippers zijn dan erg handig om snel even uit te gooien. De meeste vrouwen lopen in de meest mooie sari’s (een kort blousje met een grote omslagdoek) of in traditionele wijde broeken met een tuniekje met allerlei felle kleuren en patronen. Echt prachtig om te zien! De vrouwen hebben naast hun felgekleurde kledij ook veel sieraden om: een neuspiercing, meerdere oorbellen in de meest vreemde constructies, armbanden, ringen, teenringen en enkelarmbandjes met bedeltjes die bij elke stap rinkelen.

We werden uiteindelijk bij het secretariaat van de oogheelkunde afgezet. Van hieruit werden we naar de professor (dr. A. Krishna Rao) geleid, welke ons het rooster gaf en ons ‘welkom’ heette. Op de eerste dag zouden we met het Refractory en Retinoscopy gedeelte van de Oogheelkunde mogen meekijken. Dit betekende letterlijk meekijken.. We stonden buiten een mini-kamertje om het hoekje mee naar binnen te kijken, in een broeierige gang, met onze witte jassen aan en tassen aan de hand aangezien we deze nergens konden neerzetten. Bij de Refractory kwamen patiënten met een rap tempo achter elkaar binnen, werden op een krukje gezet, map met medische gegevens werd uit de handen gepakt, snel gelezen wat precies de klachten waren of waarvoor de patiënt kwam, en er werd een bril met voorzet-glaasjes opgezet waarbij er met verschillende sterkten naar de Snellen-kaart werd gekeken via een spiegel.

Als we geluk hadden, kregen de patiënten een retinoscopie. Dit kon ofwel automatisch, met een keurig hedendaagse retinoscopie apparaat, of handmatig met een klein lampje. In dit kamertje was het wat frisser doordat er een ventilator aan het plafond hing (fijn!). Rond een uur of 1 was het ochtendprogramma afgelopen. Met de Nederlandse groep wordt er via Whatsapp contact gehouden over waar er geluncht gaat worden en wat de plannen voor de middag zijn. Tijdens de lunch werd duidelijk dat er een gedeelte naar het strand wilde, I’m in! Met een riksja (een soort tuktuk) naar Malpe Beach waar het druk was voor een dinsdagmiddag. De Nederlanders voor ons hadden al bemerkt dat de dames niet aan het ‘gewone’ strand kunnen liggen, gezien alle vrouwen hier in hun normale kledij het water in gaan en niet gewend zijn aan blanken, laat staan aan bikini’s. We liepen daarom een flink stuk door, langs alle strandtentjes, om een soort privéstrandje te verkrijgen. Het water was vies, er dreef overal rotzooi en heel veel afval was aangespoeld. De stroming was ongelooflijk sterk, waardoor we niet zo ver het water in durfde. De zonsondergang was hier wel spectaculair, met heel bijzondere kleuren!