Hoofdstuk 22 - Kerala, God's Own Country

Afgelopen vrijdagmiddag ben ik samen met Lobke richting Kerala vertrokken (Jaja, twee vrouwen alleen in India). Juul en Lucy zouden op zondagochtend vertrekken naar Delhi, voor nog een weekje reizen. Dat betekende afscheid nemen op vrijdagmiddag van musketier nummer 3, onze Porthos. :( 

Rond half 2 brachten de heren (Anu, Pavan en Bas) ons naar het treinstation, waar we een trein hadden richting Kochi. Kochi, ook wel bekend als Cochin, is de op een na grootste stad in Kerala, een deelstaat in het zuiden van India. Kochi was een erg belangrijke havenstad en is eeuwenlang het centrum van de specerijenhandel geweest. Het werd ook wel “Koningin van de Arabische Zee” genoemd. Er werd goud, textiel en vis verhandeld. De natuurlijke haven van Kochi biedt daarnaast ook toegang tot de bekende ‘Backwaters’ van Kerala. Kochi is lang onder de heerschap van Portugal geweest, wat in de gebouwen en de wegstructuur te merken was. Rond 1660 werd het echter veroverd door de Nederlanders en de VOC, welke pas rond 1800 wegtrok uit Kochi, waarna het gebied in handen viel van de Britten.

De trein had, zoals eigenlijk wel verwacht, een dik uur vertraging. De heren hebben heel lief samen met ons gewacht en ons uitgezwaaid. In de trein hadden we weer sleepers in Tier 3B2, waar we een kleine 10 uur hebben gespendeerd.

Rond 01.00 AM kwamen we aan in Kochi, waar we direct een Uber besteld hebben en naar ons hotel werden gebracht. Het personeel lag inmiddels al te slapen op de banken in de lobby. Snel ingecheckt, gedoucht en gaan slapen.

Op zaterdagochtend pakten we redelijk vroeg de bus naar Munnar. Munnar.is een stad en bergstation in Kerala. Het ligt op 1600 meter hoogte boven zeeniveau en staat bekend om zijn theeplantages. De busreis duurde ongeveer 5 uur, maar was absoluut de moeite waard. We reden door en langs bergen, meertjes, watervallen en prachtige vergezichten. Het laatste uur kwamen we langs de theeplantages, waar Munnar bekend om staat. Helaas was het erg mistig en konden we niet erg ver zien, maar wat we zagen was al fantastisch. De reis duurde langer dan gepland doordat in Kerala een grote ‘strike’ gaande was in verband met een medisch college. De staking hield in dat alle voertuigen om de zoveel kilometer werden gestopt door een aantal mannen in rokken met vlaggetjes. Vaak als ze onze blanke hoofden zagen, lieten ze de bus door, waarna ze ons ook nog eens nazwaaien.

Rond een uur of 15.00 bereikten we eindelijk Munnar, waarop we naar ons hotel zijn gelopen (want staking = geen riksja’s). de stad was uitgestorven. Alle winkels waren dicht. Zelfs de kleine winkeltjes met thee of koekjes waren gesloten! Het hotel bleek daarnaast ook iets minder dan verwacht. De locatie was niet ideaal en de kamer was matig. Het ergste was nog wel het condoom dat we vonden in de wc. De wc had zelfs een sticker met ‘Disinfected just for you comfort’ erop geplakt! Aangezien alles gesloten was in Munnar, zijn we druk op tripadvisor gaan kijken naar activiteiten die we wel konden doen. Het regende al de hele middag, dus outdoor-activiteiten waren niet erg gewild. We kwamen een voorstelling over een typische martial arts vorm, Kalaripayattu, uit Kerala tegen, zo’n 7 km van ons hotel af. Riksja in en gaan. Kalaripayattu, de moeder van de vechtsport, is een oude vechtsport waarvan de tijd van ontstaan niet duidelijk is. Het wordt vooral nog in het zuiden van India beoefend en is gebaseerd op bewegingen die gevonden worden in de dierenwereld. De beoefenaars van deze vechtsport ondergaan jarenlange intensieve training voor het opbouwen van moed en fitheid van geest als lichaam. De kunst van het Kalaripayattu wordt uitgevoerd in een ‘Kuzhikkalari’, een soort uitgegraven ruimte waarbij de grond extra stevig wordt aangedrukt.

De show werd in een klein amfitheater gehouden waar we gereserveerde plekken hadden. Het hele gebeuren was erg traditioneel en ‘heilig’. Voor het betreden van de arena voerden de artiesten elk hun eigen vorm van handelingen in traditie uit, werden kaarsjes aangestoken en werden er rituelen uitgevoerd. De meeste artiesten waren jonge kerels, welke alle erg flexibel en getraind waren. Er deed ook één meisje mee! Erg leuk om te zien in het toch mannelijke India. De show liet allerlei acts zien met zwaarden, speren, korte zwaarden, ‘body control exercises’ en ‘bare hand fighting’. De afsluitende act bestond uit een aantal grote hoepels, aangestoken met vuur, waar de artiesten met souplesse doorheen sprongen.

Op zondag hadden we een tour gereserveerd. Met een privétaxi reden we voor 500 rupees (+/- 7,50 euro) per persoon een gehele dag door het landschap rondom Munnar. Hier hebben we alle hoogtepunten in de omgeving gezien: Photo Point (zoals de naam zegt, punt voor foto’s – super toeristisch), Rose Garden (een aangelegde tuin, vrij saai), Jungle Honey Bee Nest (één honingnest in de jungle), Mattupetty Dam (gewoon een dam, met een mooi meertje), Indo Swice Project (gesloten op zondag), Elephant Arrival Spot (Olifantje rijden – niet gedaan), Shooting Point (overgeslagen denk ik?), Echo Point (wederom een meertje, waar je entree moet betalen om dicht bij het meer te komen!), Kundale Lake (erg mooi meer met uitzichten op de bergen) en Top Station View Point (beste van de hele reis – uitzicht en mogelijkheid in de theeplantages te lopen!).

Onze chauffeur was erg vriendelijk en wilde uiteindelijk ook nog wel foto’s voor ons en met ons maken! De resultaten zijn hilarisch. De chauffeur heeft ons daadwerkelijk door een theeblaadje gefotografeerd. Hij pakte ook maar al te graag mijn grote Canon camera om foto’s te maken van de omgeving en van ons.

Op de terugweg hadden we nog het geluk wat aapjes tegen te komen, waarop de chauffeur wederom mijn camera gebruikte voor foto’s. Helaas was hij niet zo’n talent. Een stuk verderop hadden we het geluk een wilde olifant tegen te komen! De olifant was rustig aan het grazen en bemoeide zich niet met de tientallen Indiërs aan de kant van weg. Vanaf hier zijn we teruggereden naar Munnar, onder het genot van Hitzone 2005 met hits van de Backstreet Boys, Enrique Iglesias, Blue (One Love) en The New Boys (voor de mensen die mij al wat langer kennen, OMG!).

We werden in Munnar afgezet, waar we nog eventjes door de stad gelopen hebben om erna terug naar het hotel te lopen, spullen te pakken en de bus terug naar Kochi te pakken.

De busreis was heftig, op z’n zachtst gezegd. De chauffeur reed als een gek door de smalle straten met enorme kraters van gaten in de weg. Het regende wat inhield dat de ‘luikjes’ gesloten werden (in plaats van ramen zijn er luikjes, als deze gesloten zijn, is het pikkedonker in de bus). Gezien de rijstijl van de chauffeur ons niet fantastisch beviel, hebben wij snel een half pilletje promethazine gepakt, wat goed hielp tegen de misselijkheid. Voor enkele Indiërs was dit redmiddel er niet, welke dan ook moesten overgeven. Er was gelukkig een arsenaal aan plastic zakjes in de bus aanwezig, gezien dit wel vaker zal gebeuren. Nadat we uit de bergen waren, trok het weer ook bij en konden de luikjes weer open. Rond 09.00 PM waren we aangekomen in Kochi, waar we eerst onze buikjes vulden met McDonalds (verdiend). Wederom een über, ditmaal richting hotel Namasthe in Fort Kochi. Het hotel was spiksplinternieuw, in juli opgeleverd, waardoor er nog maar 6 beoordelingen waren te vinden op zowel Tripadvisor en Booking.com. Maar wat een hotel voor een zacht prijsje van 500 rupees per persoon! Een grote kamer, met opberghok voor bagage, een ruime slaapkamer en een groot, zacht bed. Qua hotels hadden we het beduidend slechter kunnen treffen in India.

Op maandagochtend (Oeps, OT gemist) werden we al vroeg opgehaald door een busje voor onze boottour met een kettuvallam (houseboat) over de Backwaters van Kerala! De Backwaters zijn een keten van brakwaterlagunes en meren die parallel lopen aan de Arabische Zeekust. Het waternetwerk herbergt grote meren, die door middel van natuurlijke en kunstmatige kanalen met elkaar in verbinding staan, en wordt gevoed door 38 (!) rivieren. Het busje pikte overal over Fort Kochi blanke toeristen op. Het leek wel alsof alle blanke in Kochi in het busje zaten, aangezien we er nog nooit zoveel tegelijk in India hebben samen gezien! Het busje reed, op z’n Indisch, naar de afzetplaats en de ligplaats van de houseboat. Samen met 12 andere toeristen het bootje op en genieten van de rust, de natuur, het water en de uitzichten. Het was heerlijk stil op de boot gezien twee mannen de boot met stokken vooruitduwen en er geen motor aanwezig is. Iedereen zat onderuitgezakt in zijn houten stoeltje naar buiten te kijken en te genieten van de omgeving.

Zo hebben we een aantal uurtjes door de Backwaters gevaren, totdat we bij ons lunchplekje aankwamen. Een klein eilandje in het midden van de Backwaters waar een klein huisje op stond. Een vrouwtje was hier driftig aan het koken. We kregen allemaal een bananenblad en een glaasje water. Op het bananenblad werd van alles neergelegd: rijst, gravy met groenten, een soort curry en nog meer dingen waar ik de naam niet van weet. Wat ik wel weet, is dat ik het erg lekker vond. Ik begin toch steeds meer van de Indische keuken te houden. Het pittige eten smaakt ook steeds beter! Als toetje kregen we een banaantje en een soort rijstepap, maar dan met spaghetti? Het smaakte goed in ieder geval. Vanaf dit idyllische lunchplekje zijn we doorgevaren naar de aanlegplek van de houseboat. Wat een heerlijk rustgevend tochtje! We waren weer even helemaal zen.

Na het boottochtje stapten we weer de bus in, terug naar het hotel. In het hotel snel de spullen gepakt en bepakt met onze grote tassen richting de Chinese Fishing Nets gelopen, aan het einde van de straat. De visnetten waren niet zo speciaal als gedacht, maar wel leuk om te zien.

Nog snel wat gegeten bij een restaurantje in de buurt van de netten, waarna ons de keuze stond hoe we bij de nachtbus zouden komen. In India wordt veel met Über gereden. Dit grapje zou ons helaas tussen de 300-500 rupees kosten om naar de locatie van de nachtbus te gaan. Bij navraag aan het restaurantpersoneel zouden we wel voor 250 rupees bij onze ophaalplek moeten komen met een riksja. Nou dat klinkt prima. Hup, naar de riksja stand. Bedragen begonnen rond de 350 rupees. Gezien wij al 8 weken in India zijn, hebben we inmiddels wel door wanneer we afgezet worden. Als onbeschofte, eigenwijze Nederlanders (misschien was het wel de energie van de backpacks?) met de riksja’s meneertjes opgestapt naar het restaurantpersoneel, waar een kleine ruzie ontstond tussen beide partijen. We hadden zojuist een heuse vete tussen de riksja mannen en het restaurantpersoneel uitgelokt. Er werd flink geschreeuwd en ik voelde me er niet helemaal lekker bij. Uiteindelijk hebben we toch een riksja voor 250 rupees gekregen, maar we moesten echter wel bij één winkeltje uitstappen voor commissie (de riksja chauffeur krijgt dan een halve liter benzine van de winkel als hij toeristen naar de winkel brengt). Nou goed, dat hadden we er wel voor over. Even kijken en weer naar buiten. Maar Vianne zag weer iets leuks liggen, een papier-maché shotglaasje. De weledele verkoper wilde er graag 300 rupees voor, maar dat vonden wij echt veel te veel. Na wat lulverhalen opgehangen te hebben (‘ik heb je in mijn dromen gezien’, ‘het cadeau is voor mijn oma’, ‘arme studenten’, ‘ik heb geen geld meer’) heb ik het glaasje voor 120 rupees gekregen! Pap en mam, ik kom thuis als een heuse zwendelaar!

Uiteindelijk zijn we weer verder gegaan met de kamikaze riksja. We hadden al eerder in suïcidale riksja’s gezeten, maar deze sloeg alles. Ik heb hard in mijn handjes geknepen dat we geen ongeluk zouden krijgen. Gelukkig kwamen we heel en op tijd aan bij de ophaallocatie, waar we snel werden opgepikt. Er stond ons ‘alleen’ nog een 12 uur durende nachtbusrit naar Manipal te wachten, maar oh, wat was het het reizen weer waard! Kerala was zo mooi en bood zo ongelooflijk veel diversiteit in natuur en landschap.

Komende week sta ik wederom op Eye II, met afwisselende dagen op OT en OPD. Er zit niet veel variatie in helaas.

Het komende weekend is daarbij alweer mijn laatste weekend in India. Als afsluitend tripje gaan we naar Goa! Gelukkig niet met een nachtbus of nachttrein, die hoofdstukken heb ik al afgesloten.