Hoofdstuk 20 – After Wedding Dippings in the Ganges

Ik heb jullie een paar dagen geleden natuurlijk al alles verteld over de geweldige bruiloft die we hebben mogen meemaken in Mussoorie. Echter hebben we na de bruiloft nog drie dagen Noord-Indisch toerisme er aan vastgeplakt. Daarover nu meer.

Op vrijdag, na afscheid genomen te hebben van Apurv en Nikita, zijn we met twee taxibusjes naar Haridwar gereden, waar we ongeveer rond 03.00 PM aankwamen. Het hotel dat ik had uitgezocht stond als nummer 3 op Tripadvisor van de +/- 75 hotels in Haridwar. Dan zou je dus verwachten dat het wel goed zit. Maar helaas was het tegenovergestelde waar. Het hotel lag sowieso al uit de richting, dat wisten we van tevoren. Wat we op de kamers aantroffen was initieel nog goed, totdat we het bed beter bekeken: overal vlekken en haren. Zo vies! Ook de handdoeken zaten onder de vlekken. Het leek alsof de vorige gasten hier net vertrokken waren en het bed netjes was opgemaakt, zonder het bed daadwerkelijk te verschonen. Goed, gelukkig was het maar voor een nachtje.. Ik heb na de tijd ook een fantastisch mooie review geschreven over dit hotel, waar Anu nogal wat boze telefoontjes achteraf over heeft gekregen; of we svp de slechte review van Tripadvisor wilden verwijderen. Dacht het even niet.

Maar goed, na wat opgefrist te zijn, zijn we richting het centrum van Haridwar gereden met een riksja. Wat we direct merkten was dat alles een stuk goedkoper in dit gebied was. Het ritje met de riksja, waar zelfs 7 mensen in passen, was verrassend goedkoop voor toch een langere afstand. We werden bij het ceremoniegebied Har ki Pauri afgezet, waar we via een winkelstraatje bij de Ganges uitkwamen. Ik had voor ik in Nederland vertrok absoluut nooit gedacht dat ik de Himalaya, laat staan de Ganges zou gaan zien!

Het gebied waar we ons bevonden was ooit een oude nederzetting waar de Ganges het eerste Indische dorpje betreedt. Haridwar is daarom één van de zeven meest heilige plekken in India voor de Hindoes. Zeven is sowieso het heilige getal voor de Hindoes. Er zijn zeven heilige steden, zeven heilige rivieren en zevenmaal reïncarnatie (‘samsara’ – in cirkels ronddraaien) om na de zeven cycli de samsare te doorbreken en bevrijding te bereiken (‘moksha’). Het idee is dat dat alleen mogelijk is bij een voldoende verzameling aan ‘karma’. Hindoes geloven dat Haridwar, samen met Ujjain, Nashik en Prayag, één van de vier plekken is waar ‘Amrit’, de elixer van onsterfelijkheid, per ongeluk in de Ganges terecht is komen vanuit de pitcher van Garuda (groot vogelachtig wezen, de ‘mount’ (Letterlijk vertaald: vervoersmiddel) van Vishnu). Dit wordt elke 12 jaar gevierd met Kumbha Mela, een massale pelgrimtocht waarbij er in de Ganges gebaad wordt. Men geloof dat dit elixer in de Har ki Pauri is gevallen, precies op de plek waar wij ons dus bevonden! Oftewel, we waren op het heiligste plekje van India in de ogen van de Hindoes.

Har ki Pauri was druk, althans wij vonden het druk. Anu en Pavan zeiden dat dit niks was in vergelijking met de échte drukke dagen. Er werden weer honderden foto’s van en met ons gemaakt. Op een gegeven moment stonden we volledig omsingeld door voornamelijk mannen die allemaal een fotootje met ons wilde klikken. Enkele mannen deden een arm om ons heen, niet heel chill. Anu legde naderhand uit dat ze via deze foto willen laten blijken dat ze een ‘Westerse vriendin’ hebben. Het werd ons nogmaals duidelijk dat ze in Noord India nog meer hun best doen om met ons op te foto te gaan. Ik ben Anu en Pavan ook vaak dankbaar geweest dat ze even in hun eigen taal duidelijk konden maken dat we eventjes geen foto’s wilden maken.

Na wat rond gelopen te hebben, namen we plaats aan de overkant op een eiland in de Ganges, van waar de ceremonie zou plaatsvinden, zodat we de ceremonie het beste zouden kunnen zien. We zaten direct aan de Ganges. Anu, Bas en Pavan wilde meedoen met de tradities die bij deze plek horen. De Ganges is namelijk de meest heilige rivier voor de Hindoes. De Ganges is heilig over de gehele lengte en wordt gepersonifieerd door de godin Ganga. Hindoes geloven dat door het baden in de rivier de zonden wegspoelen en vergeven worden. Dit faciliteert de ‘moksha’ (bevrijding uit de cyclus van leven en dood). Gelovigen nemen een bad, of dippen 7 maal, om zowel hun lichaam als geest van zonden te verlossen. Dit is ook de reden waarom mensen de lichamen of as van hun overleden familie in de Ganges tot rust leggen.

Voor een kleine bijdrage, welke we zelf konden bepalen, konden we de zonden van onze familie en onze voorvaderen verlossen. We kregen per twee een bloemstukje op bananenbladeren met een kaarsje. Een priester kwam individueel voor ons staan, noemde wat moeilijke woorden, welke we moesten herhalen en vroeg ons naar onze familie (achternaam, naam vader, naam moeder en naam broers/zussen). We kregen enkele bloemen in onze hand, waarbij de priester per moeilijk woord water uit de Ganges in onze handen gooide. Later vroeg de priester hoeveel geld we overhadden voor het heiligen van onze familie. Ik gaf hem hierop 100 rupees. Samen met Juul hebben we het kaarsje aangestoken en het bakje met bananenbladeren en bloemen in de Ganges geofferd. Familie, bij deze. Jullie zonden zijn verlost en drijven nu ergens in de Ganges!

Na onze offering begon het avondgebed– de Aarti -  aan de overkant van de Ganges. Het was veel opdreunen, ‘chanting’, van verschillende heilige teksten en mantra’s. Af en toe werd er na een stukje ‘Che ve’ (Spreek uit als Yah – Hindoeïstische Amen) geschreeuwd en stak iedereen de handen in de lucht. We deden maar mee, maar wat er precies aan de hand was, wisten we niet. Met de makkelijke ‘chants’ zongen we vrolijk mee. Er liepen ook meerdere beveiligers / politieagenten rond tussen de aanbiddende mensen. Een van deze ‘agenten’ benaderde ons plots en schreeuwde “Open your shoes”. Gezien wij onze sneakers nog bijna allemaal aanhadden en het traditie is overal je schoenen uit te doen in dit land, moesten we zo snel mogelijk onze schoenen uitdoen. Initieel dacht ik dat de agent een random drugscontrole in onze schoenen wilde houden.. Bij zonsondergang begon de grote ceremonie met een spektakel aan vuur en zang. Met het dimmende licht in de schemering, de vuurkorfjes die in het publiek ontvlamden en de algehele sfeer met zang in een vreemde taal maakte het geheel een waar genoegen om mee te mogen maken.

Zaterdag

Op zaterdag diende we al aardig vroeg (05:00) te vertrekken vanuit ons fantastisch hotelletje richting het treinstation van Haridwar. Van hieruit zouden we met de trein richting Delhi, en voor een enkeling naar Agra, gaan. De gereserveerde sleepers waren van betere kwaliteit dan de trein van Udupi naar Goa. We bevonden ons in klasse B2 mét airconditioning. Na wat gerommel met ruilen van bedjes, zodat we bij elkaar konden liggen, hebben we nog beter geslapen dan in het hotel. Blijkbaar heb ik zelf op een bedje gelegen welke eigenlijk gereserveerd was voor een man van middelbare leeftijd, welke een paar minuten heeft geprobeerd mij wakker te maken door met zijn vingers te knippen, maar het toen tevergeefs heeft opgegeven en ergens anders is gaan tukken. Na een dikke 6 uur, waarvan ongeveer 4 uur geslapen, kwamen we aan in Delhi, waar Juul, Lucy, Pavan en Anu uitstapten met onze (Bas, Lobke en Vianne) bagage. Het originele reisgezelschap is back! Met z’n drietjes maakten wij de doorreis naar Agra, wat nog 3-4 uur verder dan Delhi lag. Gezien we voor deze reis tussen Delhi en Agra andere plekken hadden, zijn we een klasse lager gaan zitten (B3), wat ook wel te merken was. Het was er een stuk warmer en drukker. Het leek ook alsof hier meer échte Indiërs (plattelandvolk) in de coupé zaten dan in B2.

Na een dikke drie uur waren we in Agra belandt. Van tevoren hebben we van meerdere bronnen gehoord dat Agra erg crimineel is, gezien het mega toeristisch is. Op het treinstation merkten we dit meteen: bedelende kinderen, taxichauffeurs die je om de haverklap willen afzetten en politie die hier aan meewerkt. We hadden van Anu gehoord dat we niet meer dan 120 rupees voor een riksja naar onze bestemming dienden te betalen. Dit hebben we uiteindelijk dan ook voor elkaar gekregen, gezien het laagseizoen is en er niet zoveel klandizie is voor de chauffeurs, maar wat wilden ze ons maar al te graag afzetten. We zaten nog geen 5 minuten in de riksja of de riksja viel uit, vast in een overstroomde en ondergelopen straat. Het had net een paar minuten van tevoren ongelooflijk hard geregend en veel straten stonden blank. De riksja stond met zijn motor uitlaat onder water, waardoor de motor is uitgevallen. Bas heeft samen met de chauffeur en een omstander de riksja uit de ondergelopen straat geduwd, waarna de riksja het gelukkig weer deed. De chauffeur wilde ons maar al te graag naar de West Gate van het park brengen, terwijl wij duidelijk van tevoren aangaven dat we naar de East Gate wilden. De chauffeur bleef maar vertellen dat dat niet ging door wegopbrekingen, overstromingen en allerlei andere onheil. Uiteindelijk zijn we toch maar in de buurt van de West Gate uitgestapt – niet eens bij de West Gate. Die chauffeurs lullen ook maar wat.

Waar we uitstapten was het echte India zoals ik het me had voorgesteld: een grote teringzooi. De straten bestonden uit modder, er liepen overal honden, op elke vierkante meter stond een Indiër ons aan te gapen en sporadisch liep er nog een koe langs. Bij de ingang van het park kwamen de oplichters meteen op ons afgevlogen. Ze wilden ons graag rondleiden, of ons helpen de ingang te vinden en ons vooraan afzetten voor slechts 500 rupees. Hier trapten we niet in en zijn als eigenwijze, nuchtere Nederlanders stug doorgelopen en zelf gaan zoeken waar we precies een ticket moesten kopen. De ticketbooth vonden we gelukkig snel; een korte rij voor foreigners. Het ticket voor de Indiërs (Normal Value) kost 40 rupees per persoon. Foreigners worden rampzalig afgezet. Ticketprijs (High Valuable)? 1000 rupees. Dat is gewoon 25X zoveel! Maar wij krijgen er dan wel een gratis flesje water bij. Tickets gevonden, naar binnen dus. Er waren gescheiden entrees voor mannen en vrouwen, en Normal Valuable en High Valuable. Nog steeds met tas en al liepen we door de High Valuable lijn, waar we direct in een wandelpas bij de ingang uitkwamen, door het securitypoortje, tickets afgestempeld en nogmaals bij de security. We waren het park eigenlijk al in, totdat iemand van de security zegt dat we niet zo’n grote tassen bij ons mogen hebben. We zijn (pardon my French) godverdomme dat hele park al binnen, zeker langs 5 officials gelopen en NIEMAND die ons er even op wijst dat een tas niet mee naar binnen mag. Weer naar buiten dus.  Via de uitgang komen we een andere beveiliger tegen waar we het probleem aan uitleggen. Hij stuurt ons naar de locker rooms, zo’n 500 meter door moerassig en overcrowded gebied. Bij de locker rooms staat natuurlijk weer een enorme rij. Maar geïrriteerd als we waren, gingen we vooraan staan, waarbij er ook direct naar ons geroepen werd: ‘Madam, madam, come come. We have locker for you’. Blank zijn in het drukke India is soms nog niet zo verkeerd als je ellenlange rijen mag skippen. Tasjes opgeborgen en poging 2 om dit park in te komen. Via dezelfde beveiliger mochten we gelukkig de rij skippen en stonden we weer bij de beveiliging waar we nu met vlag en wimpel slaagden. We waren binnen! Maar wat een compleet ongeregeld zooitje was het.

Het park waar ik het nu al een half A4-tje over heb, is het grote Taj Mahal complex! We liepen met de mensenmassa mee, en opeens door de nissen van een ander gebouw doemt daar een van de zeven wereldwonderen op: de Taj Mahal! We’ve made it! Meteen pakten we onze camera’s, telefoons en Go Pro erbij om dit memorable moment vast te leggen, waarbij er genoeg foto’s en filmpjes van en met de Taj Mahal zijn gemaakt. Zelfs iconische toeristische foto’s zijn uitgeprobeerd, en ik moet zeggen, aardig gelukt.

Met ons ‘High Valuable’ ticket mochten we alle rijen skippen. We konden letterlijk vooraan bij de ingang van een gebouw gaan staan en we mochten doorlopen. De Indiërs zeiden hier ook helemaal niks van. Ze vonden het alleen maar leuk om naast een blanke naar binnen te gaan en namen daar dan ook hun foto’s van. We waren echt een spektakel. De Indiërs kijken van je op. Ze letten niet meer op de Taj Mahal, maar willen alleen nog maar een foto met een blanke voor aan de keukenmuur. Lobke vertaalde dit mooi: “Er staat een wereldwonder achter je man, ga geen foto’s van ons maken!”. Ze maken gewoon stiekem foto’s en filmpjes van je. Vaak komen ze wel naar je toe en vragen of ze een foto met je willen maken. Als het een vieze oude man is, zeggen we vaak nee. Als het kinderen of een familie is, stellen we ons wel open voor een fotootje of twee. Helaas werkt het wel zo dat als andere mensen zien dat we foto’s met iemand maken, dat ze zelf ook een foto willen. Zo hadden we op een gegeven moment een flinke horde achter ons aanlopen met willende fotografen.

Het was een drukke dag bij de Taj Mahal. Eid, het suikerfeest, had de woensdag ervoor plaatsgevonden waarna veel moslims besloten om naar Taj Mahal te gaan. We hebben, zoals dat toeristen beaamt, rustig rondgelopen en veel foto’s gemaakt. Bij aankomst van het Mausoleum stond er een enorme rij gekronkeld van Indiërs, wat zeker een uur ging duren. We zagen geen bordjes met High Valuable meer en gingen op de gok naar de ingang van het Mausoleum, waar we, zoals verwacht, zo naar binnen werden gesluisd. Dat mag op zich ook wel voor een 25x duurder kaartje.

Van Anu hadden we gehoord dat de Taj Mahal schitterend is bij zonsopgang of – ondergang. Opgang hadden we lang en breed gemist. Ondergang zou moeten lukken. We zouden hiervoor naar de andere kant van de rivier moeten. Echter kon niemand ons helpen om daar te komen en gaven de moed snel op; de zon ging toch ieder moment onder.

Aangezien Agra een hele vieze stad is en we op de heenweg niet echt een aantrekkelijk restaurant voor onze Westerse buikjes zagen, heeft Bas vooruitgedacht en het adres van een McDonalds gevonden. We hadden zelf nog geen terugreis geboekt. We wilden graag de trein terugpakken, maar Anu belde ons dat alle kaartjes al vergeven waren. Plan B was met de bus. Onze riksja chauffeur bracht ons naar een lokaal busstation waar we voor 500 rupees een ticket wisten te bemachtigen naar Delhi. We zaten met z’n drieën op een toch al kleine achterbank. De chauffeur wilde zijn 12-zitter graag vol hebben. Er paste echter niemand meer tussen ons in. De chauffeur en de ‘reisorganisator’ (bij gebrek aan betere vertaling voor zijn baan) kregen een verhit argument, waar wij alleen van meekregen: ‘Respect the foreigner – That’s my order’. Oke dus. De sfeer werd meteen erg opgelaten. Voor het betreden van de grote weg kwamen we een grote stroom met voornamelijk mannen tegen, welke in elke bus probeerde te stappen wat ze lukten. Ze klommen zelfs op de daken van de bussen, om op die manier maar naar hun plek van bestemming te komen. Dit geheel vond ik weer typisch India zoals je wel eens in tijdschriften of op internet ziet: bussen bomvol waarbij zelfs mensen op het dak zitten.

Via de Express Highway, een nieuwere vierbaans snelweg en directe verbinding tussen Agra en Delhi voor al het toeristenverkeer, kwamen we rond 01.00 AM aan in Delhi. We zouden er eigenlijk drie uur over doen, maar dat werd uiteindelijk 5 ½ uur. We werden dan ook wel op een van de meest gure plekjes in Delhi afgezet. Ik wilde hier graag ASAP weg. De Uber was er gelukkig snel, waarna we naar het treinstation werden gebracht waar Anu ons opving en naar het vrij lastig te vinden hotelletje voor de nacht bracht.

Zondag

Op zondagochtend vertrok het gehele gezelschap naar het vliegveld. Met de riksja > metro > bus > vliegveld. Ingecheckt en wel, ontbeten en snel geboard. Met een kleine 3 uur was uw favoriet gezelschap weer een stuk zuidelijker! We landden in Vasco de Gama, Goa. Hier kwamen we erachter dat de trein naar Udupi, die oorspronkelijk rond 08.00 PM zou vertrekken, inmiddels al 5 (!) uur vertraging had. Dat zou inhouden dat we in plaats van om 01.00 AM in Udupi pas om 06.00 AM zouden aankomen. Initieel wilden we hier nog op wachten en uit de discussies kwam niet echt een duidelijke conclusie naar voren. Dus we reden met een taxi naar Colva Beach, om hier iets te eten en wellicht wat tijd te spenderen. Anu vond ondertussen een nummer van een taxi die ons wel helemaal naar Manipal zou willen brengen (rit van +/- 7-8 uur) voor 8500 rupees. Uiteindelijk hebben we maar besloten dit te doen in plaats van de trein, gezien we allemaal kapot moe waren en gewoon zo snel mogelijk weer naar Manipal wilden. De autorit was niet fijn, op zijn zachts gezegd. Dit kwam absoluut niet door de rijstijl van de chauffeur of door de wegen, die overigens voor Indische begrippen erg goed waren, maar eerder door de banken van de auto. Je kon je hoofd nergens neerleggen en je lichaam niet in een goede positie (lange benen) krijgen om comfortabel de oogjes te sluiten. Dit werd hierdoor een moedeloze en lange rit. We waren dan ook zo blij dat we veilig en wel in Manipal aankwamen en meteen ons eigen bed in konden duiken. Op maandagochtend zou ik beginnen bij Eye II, de andere afdeling van de oogheelkunde. Fit en wel!