Hoofdstuk 19 – My Big Fat Indian Wedding

Oke, lieve lezers. Het komende reisverslag is waarschijnlijk een van de (langste en) betere tot nu toe.

Zoals reeds verteld zijn we afgelopen dinsdagavond vertrokken naar een bruiloft in Mussoorie, een dorpje in de Himalayas. Om 5:00 PM vertrokken we met z’n zevenen, 5 Nederlanders en 2 Indiërs, vanaf Udupi met de trein naar Goa, wat ongeveer 5-6 uur in beslag zou nemen. In de trein hadden de Indiërs zogenaamde sleepers voor ons geregeld. Per 8 ‘bedden’ is er een soort mini-coupéetje, waarbij er twee maal drie mensen boven elkaar op een bed kunnen liggen, en eenmaal twee mensen boven elkaar. Gedurende de rit kwam er een ‘Hijra’ langs. Een Hijra is een shemale. In India geloven ze dat als een shemale met een man praat of een man aanraakt dat ze je vervloeken. Men dient een klein bedrag in rupees te betalen aan deze Hijra waarbij je wordt gezegend voor een goed leven en een goede vrouw. Nog een opvallend dingetje in deze trein was de schoonmaak. Deze gebeurt gewoon wanneer de trein rijdt. Nadat de schoonmakers langs zijn geweest komt een soort manager checken of de schoonmakers hun werk wel goed hebben gedaan.

Gedurende de reis hebben we nog een beetje gepokerd totdat we aankwamen in Margao, Goa. Van hieruit hebben we een taxibusje naar Vasco de Gama, de hoofstad van Goa, genomen, waar ook het vliegveld zich bevindt. We kwamen hier rond 23:00 aan. Het vliegveld was klein en er waren bijna geen restaurantjes of plekken om te zitten. Onze vlucht vertrok pas om 04:35 naar Mumbai, wat inhield dat we nog wat uurtjes op het vliegveld moesten doorbrengen. Daarnaast konden we pas 2 uur van tevoren inchecken, want India. Oftewel tot 02:35 wachten in de kleine vertrekhal. Lobke en ik besloten toen maar op de harde grond te slapen als fantastisch ingeburgerde Indiërs: dekentje op de vloer, tas als kussen, oogmaskertje op en gaan. Rond 02:35 konden we eindelijk inchecken, waarna we weer moesten wachten totdat de douane openging. Geboard, uurtje geslapen, wakker gemaakt voor ontbijt aan boord (Idli om 6 uur ’s ochtends, nee bedankt – gelukkig wilde Pavan ons ontbijt + zijn eigen ontbijt wel naar binnen werken). In Mumbai, wat trouwens een heel mooi vliegveld heeft, hadden we een snelle overstap naar New Delhi. Na twee uurtjes vliegen, om 10:00 AM, landden het zevental al in Delhi. Het was hier een stuk warmer dan in het zuiden van India en van de moesson was geen sprake.

De taxi, geregeld door de bruidegom, stond al sinds 08:00 te wachten op het vliegveld. Samen met twee vrienden van Anu in twee afgeladen auto’s met de koffers vastgebonden op het dak met touw naar het Radisson, waar we net te laat aankwamen voor het ontbijt. Gelukkig mochten we de restjes nog bij elkaar schrapen. Daarnaast kregen we nog een groot foodpakket mee, alles samengesteld en georganiseerd door de familie van de bruidegom. Na het Radisson stond ons nog een erg lange reis te wachten van 7-8 uur richting Mussoorie. Samen met Pavan, Lucy, Juul en Lobke hebben we 8 uur lang meegezongen met de muziek, gedut en genoten van de uitzichten tot in de Himalaya. De reis, en dan voornamelijk de laatste twee uurtjes in de Himalaya, was een ervaring an sich. Het werd ook duidelijk dat het noorden van India zo ongelooflijk anders is dan het zuiden qua landschap. Waar we in het zuiden gewend zijn geraakt aan regen, palmbomen, rijstvelden en ‘backwaters’, hebben ze in het noorden warmte, ‘normale’ bomen en een droger vlak landschap. Daarnaast viel het mij ook op dat de vrachtwagens hier nog meer versierd zijn dan in het zuiden. Zowel de voorkant als de achterkant wordt beschilderd en af en toe worden er touwtjes en tierelantijntjes aan gehangen. Op elke vrachtwagen staat daarnaast een groot teken op de achterkant met ‘Sound Horn’.

Toen we de Himalaya bij Dehradun bereikte veranderde de natuur wederom, ditmaal naar bergen, bossen en heiige omgeving. Erg indrukwekkend en vooral zo ongelooflijk cool om in de Himalaya te zijn! Dit had ik voor vertrek nooit durven dromen dat ik hier nog zou komen!

Langs de weg waren veel apen en honden te zien. De chauffeur wist helaas niet precies waar het resort lag, waardoor we aan verschillende mensen vroegen waar de Royal Orchid nou precies was. Iedereen stuurde ons de verkeerde richting op. Eenmaal gevonden, en na 27 (!!!) uur reizen, dienden we snel in te checken, de kamer te bewonderen (Wow! Groot bed, goede badkamer en een verrassingspakket met snacks en drinken – blijkbaar kost de kamer normaal 12.000 rupees per nacht = +/- 160 euro) en vooral zeer speedy omkleden in een saree. Een saree is een kort gestikt blousje, eigenlijk een soort naveltruitje, waar je een grote lap stof om je lichaam heenwikkelt. De manier waarop je de stof wikkelt wil ook nog wat over je kom af zeggen. Ik had van tevoren al een handig youtube filmpje gekeken, dus ik wist enigszins hoe ik die enorme lap stof om mijn lichaam diende te wikkelen zodat het er toonbaar uit zou zien. Met veel geklungel, stress en hulp van veiligheidsspelden hadden we alle vier voor het eerst een echte saree aan! Een gezegde van de avond: “When you wear a saree to a wedding, you’ve become a woman”. Dat gezegde klopte bij ons ook nog eens, we werden omgetoverd van stinkende Westerse reizigers in een chillbroek en wijd t-shirt naar vrouwen in wonderschone saree’s!

 Rond 09:30 PM konden we eindelijk, na aandringen van de kerels die het klaarmaken van de dames wel errug lang vonden duren (probeer maar eens snel een saree aan te doen guys!), naar ‘the function’, het feest. Vanaf het moment dat de Westerse dames en heer de zaal binnenstapten, was de aandacht eigenlijk veelal nog op ons gericht. Het is toch niet alledaags dat er Westerse gasten op een bruiloft komen, en al helemaal niet als ze ook nog eens in de traditionele kledij komen opdraven.  Bij binnenkomst werden we door Anu meteen meegesleept naar het bruidspaar, welke op een verlicht podium op een bankje zat. Hier dienden we met het bruidspaar op de foto te gaan. Echter, waarschijnlijk omdat we blank zijn, namen meer mensen dan normaal de camera erbij om foto’s te maken. Het bruidspaar liet hier al blijken dat zij zo dankbaar waren dat we naar hun bruiloft zijn afgereisd. Wij lieten uiteraard ook blijken dat wij ons zeer vereerd voelden en erg dankbaar waren om hier aanwezig te zijn. Zo werd het een wel erg lief gesprekje. Eigenlijk is het zo’n bizarre gewaarwording.

De vrouwen liepen in de meest geweldige saree’s, de een nog spectaculairder dan de ander, maar niemand kon de saree van de bruid trotseren. In rood en groen met veel sieraden en bling. Na de geposeerde foto’s konden we aanvallen bij het buffet. Lekker zeg! Alles was perfect geregeld, overal liepen obers rond en er was eten in overvloed. Uiteindelijk zijn we nog op de dansvloer gaan kijken, waar we al snel in de groep dansende mensen getrokken werden. Dansen is echt iets cultureels, het hoort bij een bruiloft en iedereen kijkt er naar uit. Het maakt niet uit hoe oud je bent, of van welke komaf je bent, in India kan iedereen dansen gezien iedereen maar wat doet. White people dancing bleek een heel gebeuren te zijn voor de Indiërs gezien iedereen stopte met dansen en ons alleen nog maar aanstaarden of foto’s maakten. We werden letterlijk het middelpunt van de dansvloer. Ik heb me deze dagen wel af en toe als een heuse celebrity gevoeld: iedereen staart je aan en wilt foto’s van of met je maken. Het dansen gaat er hier ook anders aan toe dan we in Nederland gewend zijn, waar op en neer stappen, springen en meebouncen al voldoende is. Hier werd dat niet geaccepteerd. Het dansen moest vanuit de heupen en de armen komen. Alles wat vastzit aan je lichaam moet bewegen en schudden. De vrouwen maakten draaiende bewegingen met hun handen in de lucht en stonden alles goed los te schudden. De mannen sprongen en zwaaiden wild met hun armen. Elke dansmove was veroorloofd, zolang je maar goed los ging. Dit zette wel alvast ‘the mood’ voor de dag erna, gezien enkele vrienden van de bruidegom een mooie uitspraak gebruikten voor de officiële weddingday: “Today was just a trailer of what you’re going to see tomorrow. Tomorrow will be the movie” . “Tomorrow will be bigger, much bigger.” De vraag die ons bij bleef; hoe?  

Aangezien we vrij laat waren voor het dansfeest, was het dansen ook snel gedaan. Na het dansfeest heeft Nikita, de bruid, welke we eigenlijk totaal niet kenden, nog een praatje met ons gemaakt. Nikita zag er prachtig uit, gekleed in rood en groen met veel glitter en sieraden. Ze heeft wel drie keer gezegd dat ze het heel fijn  vond dat we er waren om deze levensgebeurtenis met haar mee te maken. Even later kwam Apurv, de bruidegom, ook een praatje maken waarin ook hij liet blijken erg blij te zijn dat wij er waren. We voelden ons hierdoor dan ook écht welkom, doordat zowel bruid als bruidegom liet blijken dat het gewaardeerd werd dat we 2500 km afgereisd zijn voor hun huwelijk.

Donderdag

Na een welverdiende nachtrust, ditmaal in een heus bed, werden we rond 07.30 door een wake-up call gewekt vanuit de receptie dat het ontbijt om 08.00 begint en er om 08.30 een traditioneel gebeuren zou plaatsvinden. Goed, wakker dus. Met de dames zijn we naar het ontbijt gegaan, gezien de heren nog op een oor lagen te snurken na hun veelvuldige gedrink de avond van te voren. Na het heerlijke continentale ontbijt met veel vers fruit, croissantjes en goede zwarte koffie hebben we de traditie bijgewoond. De traditie vond plaats rondom de moeder van de bruidegom, welke beschilderd werd met oranje poeder, bestrooid met rijst en allerlei rituelen met een trommel diende uit te voeren. Alle andere getrouwde vrouwen kregen ook een oranje streep op hun voorhoofd, welke ze ook bij ons wilde zetten gezien ze dachten dat wij allemaal allang getrouwd waren. In plaats daarvan kregen we een mooie oranje bindhi stip op het voorhoofd. De vrouwen lieten duidelijk blijken dat ze het erg leuk vonden dat wij aanwezig waren.

Na het ritueel zijn we met de taxi door Mussoorie en de omgeving gereden om dergelijke toeristische trekpleisters te zien.

We begonnen bij Kempty Falls, een waterval vanuit de Himalaya bergen, met een grote entree: een lange trap met winkeltjes aan de zijkanten waar ze overal dezelfde prullaria verkopen: sandalen, tassen, sieraden, traditionele kleding waar je een foto in kan maken. Aan het einde van de trap waren allerlei winkels waar je zwemkleding kan huren. Ja je leest het goed. Huren. Waarschijnlijk was de kleding niet gewassen na de vorige ‘bewoner’. Menig mens kleedde zich hier om voor een dipje onder de waterval, wat een groot spektakel was met zwembanden en gespetter onder de waterval. We zijn zelf niet het water in gegaan, maar hebben wel genoten van de omgeving en de zogenaamde zwemkunsten van de Indiërs.

Na de Falls zijn we doorgereden naar Cloud End en Echo Point, het hoogste punt in de omgeving, waar door de bewolking niet veel te zien was.

Onze laatste stop was een Tibetaanse tempel. Bij het heenrijden viel al op dat de omgeving als zowel de mensen veranderden. De Tibetaanse bevolking leeft duidelijk samen en op een andere manier dan de Indiërs. Mooi om zo’n tempel ook nog eens te zien tussen alle Hindoeïstische tempels die we gezien hebben. Uiteindelijk hebben we op Mall Road nog een cadeautje voor het bruidspaar gescoord. Waar we eigenlijk bloemen wilde geven, gezien dat een gewoonte is in India, maar er geen bloemenzaak in de wijdste omgeving te vinden was, hebben we een mooie houten schaal met wat andere houten keukengerei mooi ingepakt en er een lief kaartje bij geschreven.

Terug bij het hotel hadden we weer de lunch geskipt (want Indiërs lunchen niet?). Honger dat we hadden hebben we roomservice besteld, op kosten van de bruidegom: kipnuggets met friet. Zo lekker! Na het verorberen van de nuggets zijn we weer speedy gonzales omgekleed, opgetut en klaargestoomd in onze saree’s. Ditmaal moest het allemaal wat feestelijker, want bruiloft, en mochten we all out. Ik had mijn fancy groene saree met versieringen aan, grote gouden oorbellen, een enorme gouden ketting, een gouden maang tikka op mijn hoofd en daaronder een lichtgroene bindhi. We voelden ons allemaal als een prinsesje. Bij het oplopen van een trap diende je de saree deels op te tillen, anders zou je struikelen, wil je ook niet hebben. De meeste Indiërs die ons zagen, vertelden ons dat we er mooi uitzagen of gaven een goedkeurend knikje. We zijn toch goed opgedroogd in vergelijking met ons dagelijkse pakkie bestaande uit t-shirt en wijde broek. De entree van de bruidegom zou omstreeks 08.30 PM plaatsvinden. Goed, wij stonden daar dus met ons goed fatsoen. Zo hebben we daar een uur gestaan. Gelukkig was er een pooltafel en tafeltennis waar we in saree en al ons kort vermaakt hebben.

De entree van de bruidegom zou dan eindelijk gaan gebeuren. Dit hield in dat alle aanwezigen van de bruidegom, of in ieder geval de meesten, naar de onderkant van de heuvel (200 meter naar beneden) dienden te lopen waar het resort zich op bevond. Vanuit hier zou de bruidegom, vergezeld door alle vrienden en familie rond hem, dan in een auto (Rode Audi)  achter de gescheiden stoet van mannen en vrouwen aanlopen die al dansend op muziek van trommels en trompetten  omhoog loopt naar de ingang van het resort, om daar ontvangen te worden door de familie van de bruid. Hier zouden de families samensmelten en elkaar accepteren als ‘nieuwe’ familie. Nou dat geschiedde. Ik heb nog nooit zoiets ongelooflijks bizars en geweldigs meegemaakt. De atmosfeer, de grote lampen die de stoet omranden, de vrouwen die ons meetrokken om mee te dansen in de ‘vrouwencirkel’, de typische Indische danspasjes met veel handbewegingen en soepele heuppasjes, de kracht van het dansen en het gezweet, de swingende en oppeppende muziek, het fantastische vuurwerk. Het was werkelijk waar fantastisch. Ik voelde me op dat moment zo bevoorrecht om aanwezig te mogen zijn bij zo’n belangrijke dag en om dit allemaal mee te kunnen maken, aan de andere kant van de wereld, met mensen die ik nog nooit van mijn leven had gezien die ons zo vriendelijk onthaalden en meenamen in hun tradities en geloof. Eigenlijk zijn er geen woorden voor om dat gevoel te omschrijven.

Uiteindelijk kwam ook de bruidegom, die dus achter de stoet aanreed, ook bij de entree aan na een dik uur (over 200 meter!). Hier kwam hij ook dansend en swingend de auto uit en liep met entourage richting zijn officiële entree op het buitenpaviljoen van het resort.

Op de buitenplaats, welke geweldig versierd en verlicht was, waren aan twee uiteinden een groot podia gebouwd. Op het podium stond een band of DJ, op het andere podium een stond hetzelfde bankje als de avond ervoor klaar waar de bruid en bruidegom op zouden plaatsnemen, recht in de spotlight. De bruidegom kwam als eerst op en nam plaats op het bankje. Een paar minuten later kwam de bruid vanuit de andere kant aan lopend onder een grote plank bedekt met rode bloemen, gedragen door vier mannen, begeleid door mooie traditionele muziek. De bruid liep tot aan het podium onder de versierde plank, waarna ze het podium opliep en naast haar toekomstig man plaatsnam. Dit gebeurde onder veel geklap en gejoel. Ze zag er prachtig uit! Ze had een rood, groen beglitterd gewaad aan, uitgedost met allerlei sieraden, waaronder een grote maang tikka en neusring welke aan haar oor vastzat. Haar make-up en henna was tot in de puntjes verzorgd.

Al vrij snel kwam een familielid met twee grote bloemenkransen het podium op. De bruid en bruidegom diende de krans van hun (schoon)moeder te krijgen en deze bij elkaar om te doen. Hierna brak een flink gejoel uit; het bruidspaar was nu (bijna) getrouwd! We werden door Anu allemaal naar het podium geroepen om nogmaals met het bruidspaar op de foto te gaan en om ons cadeau aan het paar te overhandigen.

Momenten later stonden alle heren weer op de dansvloer los te gaan om Hindi-muziek. Erg vermakelijk om te zien. De band en dj speelde goede muziek, zelfs een aantal Engelse liedjes kwamen voorbij, waarbij ook wij met de vrouwen nog goed gedanst hebben met onze pas geleerde Indiase pasjes in onze saree’s. De muziek moest om 11:00 PM uit, waarna we genoten hebben van het buffet en ons erna verplaatsen naar de plek voor de échte ceremonie.

Deze ceremonie, waarbij er tal van rituelen plaatsvonden, wat erg normaal is voor Noord-Indiase bruiloft, waaronder Kanyadaan (weggeven van de dochter door de vader), Panigrahana (vrijwillig hand vlak bij het vuur houden om een band te herenigen), Saptapadi (het samen nemen van zeven stappen waarbij er bij elke stap een belofte aan elkaar wordt gedaan in de nabijheid van vuur) en Agnipradakshinam (rond het vuur lopen, waarbij de bloemenkransen verbonden zijn). Na de Saptapadi worden de bruid en bruidegom daadwerkelijk als man en vrouw gezien. De vrouw krijgt dan een rode stip in haar haargrens welke ze de rest voor haar leven dient te dragen. De rode stip duidt erop dat ze een getrouwd vrouw is.

Gedurende de ceremonie onder een prachtig versierde erker werden er verschillende liederen door de familie van de bruid gezongen, welke van generatie op generatie werden doorgegeven en al eeuwen oud bleken te zijn. De ceremonie was ook vrij rustig, doordat er geen muziek was, alleen zang. Daarnaast was ook niet iedereen aanwezig (want duurt lang? Liever alcohol drinken?) wat het geheel vrij intiem maakte. Helaas was de gehele ceremonie in het Hindi, wat het onverstaanbaar voor ons maakte. Anu heeft gelukkig wel het een en ander toegelicht en uitgelegd. De bruid en bruidegom hebben elkaar zeven beloftes gegeven en (poging tot) zeven rondjes rondom het vuur gelopen (>bruidsjurk bijna in de fik). Daarnaast kreeg het paar veel cadeaus van de familie gedurende de ceremonie, welke bestonden uit koffers met dure saree’s voor de bruid, veel goud in allerlei vormen, juwelen en geld. Dit was nog eens een echte bruidsschat. Dit werd dan ook mede mogelijk gemaakt door de families. Na de tijd hoorde we dat we eigenlijk de afgelopen dagen alleen maar met de ‘Rich and Famous’ van India zijn omgegaan: pappie van de bruid zou in de Forbes Top 10 van India hebben gestaan!

Aan het einde van de ceremonie, nadat de goden voldoende aanboden waren en er iemand flink aan het klagen was over de lengte van de ceremonie (inmiddels was het al 01:30 AM), kreeg de bruid nog een grote oranje streep (welke de vrouwen ons die dag ook wilde geven) over haar voorhoofd en neus, wat inhield dat ze getrouwd was. Elke vrouw uit haar familie kwam één voor één naar voren om vijfmaal deze streep te tekenen en haar te feliciteren.

Uiteindelijk zijn wij rond deze tijd, na alle geweldige indrukken, ook richting bed gegaan. Ik denk dat ik voor iedereen kan spreken als ik zeg dat we heerlijk geslapen en gedroomd hebben over deze droombruiloft!

Op vrijdagochtend na wederom een heerlijk ontbijtje, hebben we afscheid genomen van Apurv en Nikita, waarbij we ze nogmaals bedankt hebben voor de uitnodiging. Het is bijna onbeschrijflijk wat we de afgelopen week allemaal hebben meegemaakt. Ik weet wel dat dit een van de beste levenservaringen is die ik tot nu toe heb opgedaan. De gehele sfeer en de vriendelijkheid waarmee we ontvangen zijn op zo’n unieke locatie. Ik voel me nog steeds bevoorrecht om dit meegemaakt te mogen hebben.

Apurv en Nikita, ongelooflijk bedankt!

P.S. Stiekem wil ik nu ook wel een Big Fat Indian Wedding! 

[Neem ook eens een kijkje bij het fotoalbum voor méér foto's!]