Hoofdstuk 18 – Making Wedding Plans

Vrijdagavond was de laatste avond voor Jessica. Traditiegetrouw was er op deze avond een afscheidstaart besteld, met een mooi Indisch tekstje van Stans favoriete liedje; Tum Hi Ho. Bij Eye Of The Tiger, een bar / restaurant op de vierde verdieping in de buurt van Tiger Circle, hebben we een aantal goed gezoete en goed gekleurde cocktails gedronken. De avond afgesloten bij de verjaardag van Pavan, een PG van de plastische chirurgie.

Op zaterdag zijn we, na een lunch bij Egg Factory en afscheid genomen te hebben van Jessica, naar de Hanging Bridge gegaan. De naam zegt letterlijk wat het is. Een hangend bruggetje over een rivier. Het riksja ritje hiernaartoe was al een ervaring an sich. Wat een mooie natuur zo dicht bij in de buurt! Bij de Hanging Bridge was de mogelijkheid een bootje te huren (ofja, die mogelijkheid creëerde wij). Meneer heeft ons met z’n 9-en over de rivier gepeddeld met een lange stok. In de avond zijn we als afsluiter wederom cocktails, wijntjes en biertjes gaan drinken bij Country Inn.

Zondagochtend vertrok het komische duo (Bob en Stan), samen met vriendin Lisa, richting het Noorden van India. Na eindelijk lekker uitgeslapen te hebben, zijn we rustig gaan lunchen bij ons net nieuw ontdekte favo plekje, Coffee Valley waar allerlei pasta’s, salades en pizza’s te bestellen zijn. In de middag zijn we de blousjes voor onze saree’s gaan halen in Udupi! De blousjes waren korter en strakker dan gedacht. Benieuwd hoe dit komende week eruit gaat zien. Daarnaast hebben we ook een klein kijkje op de Sri Krishna Tempel in Udupi geworpen. De tempel is blijkbaar zo populair onder de Indiërs dat ze van kilometers ver naar Udupi komen om de tempel te bezoeken. Het bleek een groot tempelcomplex te zijn, met veel loslopende koeien (en koeienflaters waar menig mens in stapt, geen namen noemend) en winkeltjes voor kitsch souvenirtjes. Vianne was hier ook om, een super kitsch Ganesh! 

Op maandag zat ik wederom bi dr. Yogish op de OPD. Ik verstond er werkelijk weer geen klap van. Het was druk, de studenten kregen zelf ook niet veel uitleg, en ik zat bij nieuwe PG’s gezien de Eye I en de Eye II PG’s afgelopen week gewisseld hadden.  

De meeste PG’s, studenten en patiënten lopen op slippers. Zo loop ik zelf ook de hele dag op slippers. Sommige studenten are taking it to the next level: dikke sportsokken met teenslippers. Wat wij in Nederland als een grap zien, dragen ze hier serieus. Op de polikamers staat nergens een computer, alleen bij mevrouw de prof natuurlijk. Ze werken hier alleen nog op papier. Iedere patiënt heeft een eigen mapje waarin nieuwe gegevens worden genoteerd. De handschriften zijn vaak onleesbaar.

Als een nieuwe patiënt de kamer dient te betreden, wordt er door een intern of andere assistent de achternaam een paar keer hard door de wachtkamer geschreeuwd, waarop een patiënt, vaak vergezeld met familie (oma met dochterlief, opa met zoonlief, baby met gehele familie tot ooms en tantes) en een enorme zweetlucht de kamer binnen loopt. De zweetlucht kan ik nog niet helemaal verklaren: of ze wassen hun kleren niet vaak genoeg, of het komt door de stof zelf of wellicht wel door het eten.

Als er inderdaad een baby of een klein kind op de OPD moet zijn, komt het kind vaak met een muts, zware make-up (getekende wenkbrauwen, bindhi en meerdere zwarte stippen op de wangen, armen en enkels) en veel sieraden (armbandjes, enkelbandjes en oorbellen) getild door de moeder de kamer binnen. De (vrouwelijke) interns en studenten duiken meteen op een kind af en beginnen het te aaien, in de wangetjes te knijpen en te kietelen. Als het kind in de zaklamp moet kijken, steekt het vaak automatisch de tong uit en zegt het kind ‘Aah’. Er moet dan even duidelijk worden gemaakt dat het om de ogen gaat.

Er heerst hier toch een dergelijke angstcultuur. Als de professor een vraag stelt aan studenten of aan een PG, en deze weten het antwoord niet, dan valt iedereen stil. Niemand denkt meer na of geeft suggesties over wat het antwoord zou kunnen zijn. Iedereen blijft doodstil staan, wachtend totdat de professor zelf antwoord geeft. Vaak doet de professor dit niet en wordt er gewoon doorgegaan met de alledaagse zaken. Zo ook bij een presentatie welke wij vorige week hebben bijgewoond. Er werd door de professors een vraag gesteld aan de PG welke een artikel aan het presenteren was. De PG wist het antwoord niet op de vraag en bleef lang stil. Toen ging ze opeens verder met haar presentatie. Er werd geen boe of bah meer over de vraag gezegd. In Nederland zou dit onacceptabel zijn.

Het is ook duidelijk dat de professoren en de PG’s zich hoger in de hiërarchie voelen dan de studenten en interns, wat natuurlijk ook wel zo is, maar in Nederland wordt er tenminste nog op je gelet als je in een kamer zit. Hier niet. Vaak komt een professor, bijvoorbeeld mijn ‘favoriet’ waar ik vorige week nog mee aan het zingen was, een polikamer van een andere professor binnen voor een gezellig onderonsje en zonder om zich heen te kijken in de kamer wordt er geen aandacht besteed aan de andere mensen in de kamer. Totdat ze voor de derde keer binnenloopt voor een onderonsje en mij opeens ziet zitten en vrolijk met me begint te praten. Het lijkt alsof de profs alleen aandacht voor elkaar hebben. De hiërarchie wordt hierdoor sterk benadrukt.  

EXTRA EXTRA, BREAKING NEWS

Vanavond vertrekken we met 5 Nederlands en 2 Indiërs richting New Delhi. Afgelopen week heb ik reeds verteld dat we zijn uitgenodigd voor een bruiloft in Mussoorie, een dorpje in de Himalayas zo’n ruime 2500 km ten noorden van Manipal (afstand Oslo – Zuid Spanje). Normaalgesproken is het in Noord-India normaal om ongeveer 2000 gasten uit te nodigen, maar gezien de afgelegen locatie van Mussoorie, komen er slechts 300 gasten, wat in mijn ogen ook al ongelooflijk veel is. De bruidegom vond het daarom ook maar wat leuk om ons uit te nodigen, want hoeveel Indiërs hebben er nou ‘blanken’ op hun bruiloft!? Daarnaast hebben we van Anu, een goede vriend van de bruidegom en reden dat wij zijn uitgenodigd, gehoord dat het bruidspaar wel wat centen heeft. Het bruidspaar, of eerder gezegd de vaders van het bruidspaar, hebben een resort afgehuurd, waar ook wij vrijblijvend in mogen slapen!

Het bruidspaar, welke uitgehuwelijkt worden en elkaar niet van tevoren kennen, vieren hun bruiloft in twee dagen. Op woensdagavond is er een traditioneel dansfeest, waar de dans er (volgens de Indiërs) nogal heftig aan toe kan gaan. Op donderdagavond is de officiële bruiloft met ceremonie. Het is normaal om in Noord-India pas rond middernacht te trouwen, wat ons op donderdag de optie geeft om Mussoorie te ontdekken. Op vrijdag zijn de officiële plechtigheden afgelopen en hebben we de kans om nog iets in de omgeving te zien. We zullen met de trein naar Haridwar gaan, een heilig dorpje dat als eerste dorpje aan de Ganges ligt. Hier zou het avond gebed aan de Ganges zelf erg indrukwekkend moeten zijn! Op zaterdagochtend vroeg vertrekken we naar Delhi / Agra, waar we (Bas, Lobke en ik) in de middag naar Agra gaan en de rest (Pavan, Anu, Lucy en Juul) in Delhi verblijft. Op zondagochtend vertrekt ons vliegtuig weer terug naar Goa en van hieruit de trein naar Udupi.

We hebben voor deze 5 dagen een crazy reisschema, met drie vluchten, één privé taxiritje geregeld vanuit de bruidegom, zes (lange) treinritten en nog wat riksja’s, busjes en taxi’s tussendoor.  

Ongelooflijk leuk en spannend dat we dit mogen meemaken. Ik ben dan ook erg benieuwd hoe we het gaan ervaren, en vooral, hoe de saree’s gaan staan!

I’ll keep you posted!