Hoofdstuk 17 – Arrey ladki beautiful, kar gayi chull

Deze week zit ik al op de helft van mijn coschap Oogheelkunde. Over een kleine 5 weken zit Vianne weer terug in het vliegtuig naar Nederland. De tijd gaat zo ongelooflijk snel.

Afgelopen maandag zat ik weer op de OPD bij dr. Yogish, samen met een aantal undergraduates (studenten uit jaar 3 die op de afdeling komen meekijken).  De OPD was wederom niet te begrijpen, het was druk en er was geen tijd om dingen voor mij te vertalen. Gezien de studenten onderwijs hadden, leek het mij wel handig om dit ook eens mee te maken. Het onderwijs bestond uit het presenteren van een casus die op dat moment gaande was. Een student ratelde de gegevens op, waarop de professor een aantal vragen stelde die voor mij weer niet te verstaan waren (Engels met een retezwaar accent). Het onderwijs duurde in totaal 15 minuten, waarna de studenten met hun logboek allemaal naar voren rende voor een handtekening van de professor (want, alles moet afgetekend worden, zoals alles in dit land moet – minimaal 3 maal per dag mijn naam noteren voor de meest random dingen).

Voor het weekend  gingen er enkele geruchten rond over een uitnodiging van een Indisch huwelijk. Anu, een junior assistant van oncology surgery, komt oorspronkelijk uit Delhi. Hij heeft in afgelopen periode een uitnodiging voor het huwelijk van een oude vriend gekregen. Anu wilt echter liever niet alleen terug naar Delhi, waardoor hij Bas semi uitgenodigd had. Het balletje begon te rollen, en uiteindelijk werden we allemaal door de bruidegom uitgenodigd! Met 7 man  (5 Nederlanders en 2 Indiërs) reizen we komende week af naar het Noorden voor een echte Indiase bruiloft! Op maandagavond hebben we hiervoor het een en ander overlegd en geregeld. We vertrekken al op dinsdagavond, gezien de bruiloft op woensdagavond en donderdag is. op vrijdag en zaterdag gaan we nog wat sightseeing doen in de buurt van Delhi. Er dienden vliegtickets geboekt te worden. Dit ging echter zoooo ongelooflijk inefficiënt op de Indische manier. We hebben er  twee uur over gedaan om twee vliegtickets, met een beetje korting, te regelen…

Op dinsdagochtend stonden we weer op OT, de staar operaties te bezichtigen. In de middag zijn we naar Udupi vertrokken, richting Wedding Palace welke al enkele jaren gesloten bleek te zijn, voor het zoeken van een saree. Pavan, de andere Indiër die meegaat naar het huwelijk, raadde ons met ernst aan om twee saree’s te kopen voor het huwelijk. Initieel dachten we dat we rond de 2000 rupees (+/- 25 euro) per saree zouden moeten neerleggen, maar dit bleek bij de eerste winkel met saree’s al erg mee te vallen. Direct bij de eerste winkel geslaagd voor 900 rupees! Bij een andere winkel heb ik samen met Lobke toch maar een tweede (goedkopere) saree gekocht. Uiteindelijk hebben we nog een laatste stop bij een kleine juwelenwinkel gemaakt, waar we onze outfit compleet hebben gemaakt: gouden oorbellen, ketting, bindhi’s en een maang tikka.

Op woensdagochtend stond ik op OPD bij dr. Manali. Dr. Manali wilt graag komende zaterdag bij een Ophthalmology Alumni Weekend een Westers liedje zingen, waarop ze advies vroeg aan mij en de studenten op de kamer. De studenten kwamen met het liedje ‘Cheap Thrills’ van Sia. Manali had het liedje nog nooit gehoord. Gezien ik dat liedje op mijn telefoon heb staan, nam ze me mee naar het lege klaslokaal om het liedje te beluisteren en meteen even mee te zingen. Stonden we dan, te zingen in het klaslokaal, met patiënten buiten de deur. Later op de ochtend vertelde ik haar en twee vrouwelijke PG’s dat ik een saree gekocht had. Nou, er kwamen toch wat enthousiaste gilletjes uit. Ze vonden het helemaal geweldig. In de middag zijn we nogmaals naar Udupi gegaan voor het laten maken van het blousje, wat men onder de saree draagt. Dit blousje moet op maat gemaakt worden. Echter kan dit een week duren en nog best wel wat kosten (2000 rupees). Die week en dat geld hadden we niet, dus diende we een oplossing te vinden. Een medewerkster uit de eerste winkel van de dag ervoor wist gelukkig een plekje, waar we allemaal stuk voor stuk werden opgemeten en we voor een minder prijsje (300 per stuk) de blousjes zondag al kunnen halen.

Op woensdagavond was er weer de steevaste karaokeavond met erop volgend een afterparty ter ere van Pavans verjaardag. Bij de karaoke hebben we nu een aantal vaste Indische liedjes, welke we geweldig vinden. Eentje daarvan is Kar Gayi Chull (https://www.youtube.com/watch?v=NTHz9ephYTw ). De afterparty was zoals gewend, vreemd en rustig.

Donderdag was er weer OT, waar een casus mij is bijgebleven. Een arme, oudere man had jaren lang geen geld voor een operatie, waardoor hij zijn staar erg ver heeft laten komen. Zijn lens was vrijwel vloeibaar geworden van de degeneratie. Na een aantal jaar had hij het geld toch bij elkaar gekregen voor een operatie, echter ging dit niet via de normale, moderne methode (Phaco) maar via een meer traditionele methode (Small Incision Cataract Surgery), met een grotere snede.  Het eindresultaat was een wereld van verschil!

Op vrijdag stond ik weer ingepland bij mevrouw de prof, met enkele studenten. Ik was utieindelijk wel blij met de aanwezigheid van de studenten, doordat er vrij veel vragen worden gesteld aan de studenten over wat ze zien als ze een patiënt onderzoeken (wat ik eigenlijk nooit mag doen). Ik kan op deze manier makkelijk meekijken en zelf ook nadenken over wat ik precies zie.

Komend weekend blijven we in de buurt van Manipal, gezien we komende dinsdag al richting Delhi vertrekken. Een beetje omgeving checken kan geen kwaad!