Hoofdstuk 7 - Aankomst Mangalore en Manipal (29/5)

Een nachtvlucht van 3 ½ uur van Abu Dhabi (AUH) naar Mangalore (IXE) later, waarbij wij de enige ‘blanken’ /buitelanders waren, waarin minstens 50% van de passagiers onder de 5 jaar was en dit vergezeld ging met veel gekrijs, gehuil en gesnik, landde het drietal in Mangalore. Het was een klein, non-AC vliegveldje, met slechts enkele gates en 2 bagagebanden. Soortgelijk met Maastricht Airport dus. Bij de douane werden we er meteen uitgevist om een soort visumpapiertje in te vullen met enkele gegevens die ook op het actuele visum te vinden waren.. Maar goed, hierdoor verloren we onze plek, vrij vooraan in de rij, waardoor we als asociale buitenlanders moesten voorkruipen. Bij de douane zelf werd er nauwelijks aandacht geschonken aan het zojuist zorgvuldig ingevulde papiertje, stempeltje erop, visum gecheckt en loopt u maar door. Een klein trapje leidde ons naar beneden voor wederom een bagagecontrole. Het blijkt in de UAE en in India normaal te zijn om de bagage minimaal 5x te checken, zowel voor als na het vliegen. Daarna diende mannen en vrouwen door verschillende beveiligingspoortjes te gaan, waarna we, uiteraard, weer individueel onderzocht werden. Vanuit deze mini-beveiligingscheck was het nog 5 meter naar de bagageband. Onze koffers waren er gelukkig al vrij snel, echter viel ons erg op dat wij zo ongeveer de enige met een ‘echte’ koffer waren. De meeste Indiërs hadden of hun spullen in een doek gewikkeld, met touw vastgebonden en in plastic verpakt, ofwel in een grote kartonnen doos met naam en telefoonnummer er megagroot opgeschreven.

Vanuit de bagagehal was er slechts nog een paar meter naar buiten, waar de warme, klamme, broeierige lucht ons tegemoet kwam. Het bleek al snel dat we een heel bekijks waren. Er stonden om 06:30 al zeker tientallen Indiërs te wachten op familieleden, vrienden, collega’s etc. Tussen al de Indiërs vielen wij, met onze lekkere Nederlandse lengte (Lees: 181 cm) en blekere huidskleur, natuurlijk goed op. Onze chauffeur naar Manipal University stond al klaar met een papiertje met onze namen. Na een poging geld te pinnen in een warm stinkend hokje, wat niet lukte om vreemde redenen (misschien afrekeningen goed nakijken?), zijn we het kleine, gele schoolbusje ingestapt en vertrokken naar Manipal.

            Het busritje zelf was al een ervaring. Het gaf een goede indruk van het landschap, de cultuur en de mensen waarin we ons 10 weken mee gaan omringen. Elke bus of vrachtwagen of enigszins grotere auto heeft op de achterkant “Horn Please” staan, waarmee bedoeld wordt dat als je deze vrachtwagen of auto wilt inhalen, je moet toeteren dat je er aan komt. Dit houdt dus in dat het verkeer een non-stop clash van geluiden en toeters en verkeerd geschakelde vrachtwagens is. Daarnaast kwamen we langs enkele busstations, waar vaak ongelooflijk veel mensen wachten op een bus. Uiteindelijk bereikte we na een dik uur, en wat gehobbel, Manipal University. Het eerste wat opviel waren de bewakers; zo veel! Of ze ook echt bewaken weet ik nog niet, maar in getallen maken ze dit al waar.

We werden vrij snel afgezet bij onze hostels. Er is een New International Hostel Block A en Block B sinds anderhalf jaar, in Block A mogen alleen vrouwen. In Block B zowel mannen als vrouwen, met gescheiden liften. Zo hebben de vrouwen hier verdieping 10 en hoger, met hun eigen lift welke vanaf de grondverdieping naar verdieping 10 gaat, en hebben de mannen niveaus 1 t/m 9. Dit om de toch nog strikte scheiding tussen man en vrouw.

Lobke en ik werden in Block A, initieel naast elkaar, geplaatst in de gang waarin ook alle andere Nederlandse dames zich bevonden. De privékamer had een soort eigen keukentje zonder kookgelegenheden, een eigen badkamer (+ verzameling dode muggen J) en een bureau met bed. Daarnaast is er een grote kast, welke nog stonk naar de kakkerlakken verdelger,  een ventilator en een van mijn grote favorieten: de airco!

Gezien we nog maar nauwelijks geslapen hadden, leek het ons eerst een goed plan wat te gaan slapen. Ik was van tevoren al gewaarschuwd over de hardheid van het bed, en de waarschuwing was inderdaad waar, wat een knetterharde plank! Lobke kwam er tegen deze tijd ongeveer achter dat haar WC overliep bij het doorspoelen, waardoor het water er aan de zijkanten en achterkant langsliep.. Na wat aandringen mocht ze een kamertje opschuiven. 

Na een paar uurtjes geknapt te hebben, gingen we op ontdekkingstocht. We wilden absoluut een paar necessities halen in de winkelstraatjes iets verderop, waaronder water, handdoeken (want die zijn er niet?), eten, bestek, vuilniszakken en een normaal kussen. Het kussentje wat we van het hostel gekregen hadden, was vergelijkbaar met op een handdoek slapen. 5500 rupees (+/- 66 euro) en drie volle zakken later hadden we de belangrijkste dingen wel gevonden. Later op de namiddag hebben we onze kamers gepersonaliseerd: spullen uitgepakt, foto’s opgehangen, klamboe aan de muur waarbij per ongeluk tweemaal het stuukwerk kapot (Sorry!) gemaakt, muziekje opgezet en foto’s overgezet van de camera naar de laptop.

In de avond zouden we met de resterende Nederlanders, gezien bijna iedereen op weekendtrip was, ergens wat gaan eten: een klein restaurantje met een grote rookwolk van de BBQ. De medestudenten raadden ons een Pshwaorma with chicken aan, een soort Indische taco met veel saus en kip. Gelukkig niet te pittig en erg lekker! Daarbij hadden we masala frietjes, blijkbaar zijn de Indiërs groot fan van masala.

Na het eten werden we uitgenodigd door twee studenten uit Groningen, welke een eigen appartement gehuurd hadden, net van de campus af, om hier de finale van het cricket van India te kijken. Helaas heeft de regionale ploeg, Bangalore, verloren. Om stipt 24:00 (er is een curfew om 24:00) liepen we het hostel weer binnen, voor een nachtje rust op de knetterharde plank