Hoofdstuk 14 - The Mighty Jungle
Zaterdagochtend erg vroeg (04.30 ging de wekker, huilen) werden we 12 man sterk door een taxibusje opgepikt vanaf het hostel. Onze chauffeur, He-man, zette er flink vaart achter. Doezelend, slapend en snurkend hebben we 5 uur in het busje overleefd tot aankomst in Coorg.
Coorg (Kodagu) is een van de 30 districten in Karnataka. Coorg is het dunbevolkst en staat bekend om zijn rijst- en koffievelden, kruiden en de jungle.
In Coorg was er van tevoren pick-up geregeld middels een Jeep. We werden bij een klein winkeltje in de middle of nowhere uit het taxibusje gezet. He-man heeft, waarschijnlijk na overleg met onze jungle-gidsen, besloten mee te gaan met onze trekking. Dikke prima!
Er was maar een Jeep, waardoor de groep van 12 in 2 groepen naar het remote gelegen berghutje werd gebracht. De rit met de Jeep ging niet over asfalt, maar over modder en steile hellingen en langs mooie uitzichten, kleine watervalletjes en natuurlijk jungle.
Eenmaal aangekomen bij het berghutje, wat zich echt letterlijk in de middle of nowhere bevindt, met 5 luxe ruimtes (3 slaapkamers met tweepersoons stapelbedden met wollen dekens, 1 soort bijkeuken/opslag en 1 gezamenlijke ruimte met een koelkast), een outside kitchen (Lees: zelf vuurtje stoken en pan boven het vuur), een buitendouche met natuurlijke regendouche (Lees: emmer water) en 2 wc’s (Lees: 2 gaten in de grond), besloten we meteen de wandelschoenen aan te trekken en 10 km door de jungle te gaan trekken. Voor vertrek diende we van onze gids wel nog even onze sokken en schoenen in te smeren met een soort verdunde Dettol, om de bloedzuigers te bestrijden. Goed, allemaal ingesmeerd met verdunde Dettol en een halve liter Deet op, vertrokken we richting jungle, samen met onze chauffeur He-man op zijn slippers. 20 meter in de jungle werd het eerste slachtoffer reeds getroffen door prikkeldraad: scheur in de broek. Nothing a bit of tape can’t fix. We liepen met een rap tempo bergen op, liepen over watervalletjes, betraden de echte jungle; de gids kapte met een groot kapmes nog even een weg voor ons om te lopen. Ik sta er nog steeds versteld van dat He-man de jungle heeft bevochten op zijn slippers. De slippers hier zijn toch van een andere kwaliteit dan in Nederland..
Eenmaal op een grotere bergvlakte aangekomen, met vrij uitzicht, bemerkte we dat we wel erg in de wolken, of mist, zaten. De bergvlakte was zelfs in de wolken al spectaculair!
Zo steil als we de bergen beklommen hadden, zo steil liepen we ze nu naar beneden. Een paar minuten later trok de lucht open en zagen we eindelijk een beetje waar we ons bevonden. Wow!
Even verderop was er een ‘resthouse’, een huisje waar een familie woont, midden in de jungle, waar geen vervoersmiddel kan komen. De vrouw des huize maakte een omelet voor ons, met eitjes van eigen kippen. Er werd ons verzekerd dat er ‘no spice’ in zou zitten. Helaas is de ‘no spice’ voor de lokale bevolking hier nog altijd ‘very spicy’ voor ons.
Na een dikke 2 uur kwamen we weer veilig aan bij ons berghutje. Bij inspectie van de enkels, schoenen en sokken bleek dat (bijna) iedereen wel getroffen was door een bloedzuiger. Die beesten waren alleen verschrikkelijk moeilijk te verwijderen. Ze zuigen zich overal aan vast en laten niet zo makkelijk los.
De gidsen, één enigszins Engels-pratende Indiër en twee ‘verzorgers’ die geen woord Engels spreken, hadden een lunch bereid: rijst met groenten in een pikante gravy, wat we op z’n Indisch moesten eten, oftewel met de handjes. Pap en mam, deze traditie wil ik thuis ook graag voortzetten. Het eet best makkelijk! Geeft alleen wel zo’n rotzooi..
Na de lunch wilden we nog langs een waterval. Hiervoor diende we de ‘echte’ jungle in te gaan. Waar in de ochtend nog enigszins een pad te erkennen was, was er nu absoluut geen pad. De gids kapte en hakte een ongeluk met zijn kapmes, het regende hard en alles wat nat en glad. We klommen over steile, gladde rotsen en langs en door allerlei takken en bladeren, staken riviertjes over door over enkele stenen te springen en trotseerde op deze manier de jungle. Ik sta er nog wel verbaasd van dat alles goed is gegaan en niemand zich echt pijn heeft gedaan. De waterval an sich was niet spectaculair. Wat bleek, er was een ook gewone weg naartoe, welke we gelukkig terug namen.
Voor het avondeten hebben we nog een korte nacht jeepsafari gemaakt, op een rustig tempo. Plots werd de jeep gekeerd, midden op de weg. De jeep chauffeur vertelde dat we niet verder konden omdat het wel eens gevaarlijk kon zijn in verband met tijgers en wilde olifanten die ’s nachts in dat gebied leefden. Oke dan. Omkeren it was. In de avond werd er weer voor ons gekookt: hetzelfde als bij de lunch alleen dan met stukjes kip. Er werd geprobeerd een kampvuurtje aan te stoken, maar doordat het hout als sinds de ochtend buiten klaar lag, en doorweekt was, wilde dit niet helemaal lukken. Er werd hevig gewapperd om het vuur aan te houden. Uiteindelijk, na er wat plastic flessen op te gooien want dat is normaal, bleef het vuurtje mooi aan. Een zogenaamde 'Blaster' sloot de avond mooi.
Na een gedegen nachtrust werden de spulletjes gepakt, ontbeten met parotta en vond er een laatste jeepritje naar de beschaving plaats. Met onze chauffeur He-man werd de terugreis naar Manipal ingezet, maar eerst een tussenstop bij Madikeri, waar een befaamde chocoladewinkel zich bevindt. Madikeri is een bergdorpje en wordt gezien als het hoofdkwartier van het district Coorg. Hier hebben we wat rondgesjokt, echte koffie gedronken en geluncht.
Het begin van de terugreis was erg bochtig en He-man wist goed over de Indische weggetjes te manoeuvreren, misschien wel iets te goed, bijna iedereen was wagenziek. Gelukkig ging het beter nadat we uit de bergen waren en nadat enkele wat Nederlandse of Indische (paardenmiddel!) reistabletjes genomen hadden. Op de terugrit werd, wederom, de muziek hard aangezet. Vijf uurtjes later waren we weer in Manipal, safe and sound.
