Hoofdstuk 13 - Zoek de verschillen

Mijn derde week alweer.. De tijd gaat zo snel hier. Op maandag-, woensdag- en vrijdagochtend mocht ik weer met de OPD meelopen (of beter gezegd: observeren). Ik mag hier nog steeds niet veel. Als er al klusjes zijn, gaat de Indische intern voor. Daarnaast wordt er door de drukte niet altijd even duidelijke uitleg gegeven. Als ik geluk heb, sta ik gepost op een kamer met een slitlamp met een zogenaamde meekijkbuis. Door deze buis kan ik het een en ander nog volgen over wat er precies met de patiënt aan de hand is. Op de dinsdag- en donderdagochtend stond ik samen met Bas op OT, waar we voornamelijk staaroperaties gezien hebben. Op OT mochten we ons weer in de kapotte doeken, welke ze hier operatiekleding noemen, hijsen. Het was op medisch gebied helaas niet de meest innerverende week.

Ik had deze week wel de eer om op de polikamer van het hoofd van de afdeling mee te mogen kijken. Professor Vijaya Pai wordt als Queen Bee gezien. Als mevrouw de prof aan komt lopen, gaan alle PG’s aan de kant. Als een PG niet ziet dat mevrouw de prof er aan komt, worden ze wel door een van hun collega’s aan de kant getrokken zodat mevrouw de prof een vrije doorgang heeft. Mevrouw de prof heeft daarnaast op haar polikamer een eigen systeem. Ze ziet de patiënten zelf, de administratie laat ze aan de PG over. Daarnaast heeft ze een soort deurbel aan de onderkant van haar bureau waar ze op drukt als ze een van de verpleegkundigen of een poli-assistente nodig heeft om de volgende patiënt te halen (Halen = Naam schreeuwen door de wachtkamer totdat er iemand reageert), om een PG te halen of om de oogdrukmeter te laten schoonmaken. Als de verpleegkundige er niet snel genoeg is, wordt er ongeduldig nog een paar keer op de bel geduwd.

Patiënten hebben geen afspraak. Ze komen wanneer ze willen, wat inhoudt dat het op sommige momenten ongelooflijk druk kan zijn dat er wel 80 mensen in de wachtruimte staan (Niet overdreven, de wachtruimte lijkt soms wel een menigte te zijn welke zich heeft verzameld voor de opening van een gloedjenieuwe Primark), of er gebeurd vrij weinig en we moeten op patiënten wachten. Als er ook maar even gewacht moet worden, komen de mobiele telefoontjes tevoorschijn getoverd, zowel bij de PG’s, interns als bij de professoren. Ik hoorde zelfs mevrouw de prof aan de PG vragen of hij ook geen bereik had… Zo zaten ze dan, 10 minuten lang, te staren op de opgelichte schermpjes van hun telefoontjes, wachtend totdat de volgende patiënt zich aandiende.

Ik heb deze week ook heel duidelijk de hiërarchie op de oogafdeling meegemaakt. Een oudere PG commandeerde een jongere PG dat hij iets fout deed. Daarnaast gaf dezelfde oudere PG echte rotklusjes aan de intern. Een dag later werd deze oudere PG zelf op het matje geroepen om door de meekijkbuis mee te kijken en te beredeneren wat de oorzaak van de klachten van een patiënt zouden kunnen zijn. De oudere PG bleef stil doordat ze het antwoord niet wist. De betreffende professor, welke dus een stapje hoger staat dan de PG, vond dit niet kunnen en had meer van de PG verwacht waardoor deze een heuse uitbrander kreeg, waar ik zelfs nog bang van werd. Je moet toch wel sterk in je schoenen staan in dit land, in elke laag van de hiërarchie.

Het is trouwens niet ongewoon dat gedurende een consult de stroom eventjes uitvalt op de gehele afdeling. De mensen zijn er aan gewend, niemand schrikt er meer van. Maar ik kijk er toch weer iedere keer van op dat in een ziekenhuis (!) de stroom zomaar 2-3 keer in een ochtend uitvalt. Daarnaast schrik ik ook vaker van de hygiëne, welke ongelooflijk veel verschilt van PG op PG en prof op prof. De ene PG/prof maakt na ieder contact de slitlamp en andere materialen schoon (of laat dit schoonmaken zoals mevrouw de prof), waar ik ook ochtenden heb meegemaakt waar de alcohol om schoon te maken niet eens aangeraakt werd. Bedenkend, materialen die ze gebruiken, zoals de oogdrukmeter welke het hoornvlies van het oog net aanraakt, wordt niet na elke patiënt schoongemaakt. Eigenlijk is het gewoonweg goor.

Naast het verschillen zoeken op de afdeling, zijn we op dinsdagavond naar de bioscoop in Manipal gegaan. Hier ligt een grote Inox bioscoop, een nationale keten bioscopen in India, waar op het moment een Indische film draaide. De film, genaamd Housefull 3, was in Hindi zonder ondertiteling. We verstonden er dus geen bal van. Vaak begonnen de mensen om eens heen hard te schaterlachen, maar wij hadden geen idee wat er zo ongelooflijk grappig was. Af en toe kwam er een Engels zinnetje voorbij. Daarnaast is het normaal in de Indische films om veel zang en dans te tonen. De film was erg langdradig en een beetje kinderachtig opgenomen met allerlei geluidjes tussendoor. Voor de liefhebber, de trailer: https://www.youtube.com/watch?v=TlZM9kuqw38 

Op woensdagavond was weer de steevaste karaokeavond, waar ik ook eindelijk heb meegezongen. Samen met Juliette heb ik een fiks nummertje gerapt (Florida ft T-Pain – Low). Later heeft ‘the Dutch Gang’ nog enkele memorabele liedjes gezongen (Beliebers!). Aan het eind draaide de DJ enkele Indische liedjes met videoclip waar toch wel erg spannende dancemoves in voorbijkwamen. Volgende week staan wij met deze dansjes mee te doen! Het meest opvallende aan de karaokeavonden, en sowieso aan avondjes uit, vind ik de kledingstijl van de dames. Dames die dezelfde nog in kurthi of saree lopen, lopen in de avond in mini-jurkjes, rokjes en hotpants. Het voelt een beetje tegenstrijdig in een toch wel gelovig land om deze verschillen zo duidelijk te zien.

Op donderdagavond hebben we meegedaan met een Baking Class. Eerder in de week kregen de meeste van ons een mailtje over een Baking and Cooking Class. Enkele studentjes waren wel geïnteresseerd in de Baking Class, welke in de Department of Culinary Arts zou plaatsvinden. Met z’n zevenen, bewapend met koksmuts, schort en receptenboekje hebben we Eggless Chocolate Chip Cookies, Eggless Mango Mousse en een Eggless Chocolate Sponge Cake gemaakt. Eggless vanwege de religieuze overtuigingen of om dieetrestricties.  Allemaal leuk en aardig, alleen jammer dat er voor een klas van 20 personen, 35 mensen werden toegelaten. Het was veel te druk. We waren de enige ‘blanken’.  De Indiërs stelden de meest domme vragen over bakken, waarschijnlijk omdat ze zelf nog nooit echt gebakken hebben, en maakten aantekeningen van alles wat de chefs zeiden. De chefs hadden van tevoren alles al geprepareerd: we kregen kant en klare mixen om door elkaar te husselen en in een bakvorm te gieten…  Eigenlijk mochten we zelf niet zoveel doen, behalve de koekjes uitdrukken met behulp van een vormpje en de taart decoreren met een speciale icing.

Op het einde mochten we alles wat we gemaakt hadden ook meenemen. Dat werd alleen een beetje lastig met een taart met icing (van whipping cream en suiker) zonder koelkast. Een nachtje op de kast voor de AC dan maar.. 

Komend weekend gaan we een trekking in Coorg doen. We worden in de nacht van vrijdag op zaterdag door een taxibusje opgehaald en naar Coorg gebracht, waar we een huisje in het gebergte gehuurd hebben voor 12 man. Ik ben erg benieuwd.

Heb er zin an!